Eta bizitzak izaera berria hartu zuen berarentzat.Lehen ez bezala; jadanik ez zen saiatzen ikusitakoa hitzez adierazten.Gainera, giza hizkuntza oraindik urrian, oraindik murritzean ez zegoen horretarako hitz egokirik.Jendearenganako erdeinua piztu zion eta batzuetan giza aurpegia ikuste hutsarekin nazka sentiarazten zion zer,hutsal, lohi eta gaizto hori erabat desagertu zen bat-batean:aerostato batean zeruan gora doanari halaxe desagertzen zaizkio begien bistatik behean utzi duen herriko zarama eta zikinkeria, eta itsusia eder bilakatzen zaio.

Mugimendu oharkabea eginez, mahaia hurbildu eta gainean bermatu zen eskuineko eskuaz.Berez harroa eta larderiatsua zen arren, ordu arte inoiz ez zuen hain jarrera harroa,ozar eta larderiatsurik hartu, inoiz ez zuen lepoa horrela jiratu, inoiz ez zuen horrela begiratu.Bazirudien inoiz baino ozarragoa eta larderitsuagoa zela une horretan,espetxean,exekuziorako eta heriotzerako ordu batzuk baizik geratzen ez zitzaizkionean.

Jendeak ere izaera berria hartu zuen Vernerrentzat,atsegin eta maitagarri ageri zen haren begirada distiratsuaren aurrean.Denboran,atzera eginez,argi ikusi zuen nola atzo bertan gizadi gazteak piztien antzera ulu egiten zuen oraindik basoetan,eta jendearengan ikaragarria, barkaezina eta nazkagarria iruditzen zitzaion guztia maitagarri bilakatu zen bat-batean, hala nola diren haurtxoarengan maitagarriak helduen ibilera antzeratzeko ahalegin baldarrak, jenialtasun-txinpartek distirazitako zezelkatze josigabea, oker eta hutsegite barregarriak eta kankateko mingarriak.